Για τη γυναίκα του Μάρκου Βαμβακάρη που έφυγε πρόσφατα από τη ζωή

Την είχα γνωρίσει την Ευαγγελία Βαμβακάρη. Ήδη υπέργηρη, πάνω από τα 85, να μένει σε ένα μικρό διαμέρισμα στον Κορυδαλλό μαζί με τον γιο της, Δομένικο. Και στο διπλανό ακριβώς διαμέρισμα ο άλλος της γιος και φίλος μου, ο Στέλιος Βαμβακάρης, που όσο μεγαλώνει, τόσο το πρόσωπο του μοιάζει με του πατέρα του, σωστό φαγιούμ ή αγιογραφία σε ταβέρνα της Β΄Πειραιώς με φανούς θυέλλης και ρεμπέτικο λιβάνι. 

Η γυναίκα αυτή υπήρξε σύζυγος ενός δημιουργού, που σήμερα θεωρείται κολόνα στην Ακρόπολη, ασχέτως αν εν ζωή πήρε μεγάλη πίκρα απ’ τις δισκογραφικές και το σινάφι του. Μία γυναίκα που γνώρισε τον Μάρκο στις αρχές της δεκαετίας του 1940, του χάρισε τρεις γιούς, έζησε από πρώτο χέρι τα πάνω και τα κάτω του, μέχρι που τον αποχαιρέτισε οριστικά στις 7 Φεβρουαρίου του 1972.

“Ο Θεός μας πήρε νωρίς τον πατέρα μου” μου έλεγε χθες βράδυ ο Στέλιος Βαμβακάρης ”αλλά ξηγήθηκε καλά με τη μάνα μου. Είμαι τυχερός που ίσαμε τα 67 μου είχα δίπλα μου τη μάνα μου”… 

Και τον πιστεύω! Τυχαίνει να γνωρίζω, βλέπεις, πως μέχρι τα τελευταία της η Ευαγγελία Βαμβακάρη τα είχε τετρακόσια και οτιδήποτε συνέβαινε στα παιδιά της, αυτήν είχαν να της τα λένε όλα και να τη συμβουλεύονται.

Ο Στέλιος θυμήθηκε πολλά χθες, από τα παιδικά του χρόνια μέχρι πριν ένα μήνα που συνέβη το αναπόφευκτο μοιραίο και η ιερή του μάνα έσβησε στα 96 της, σχεδόν αιωνόβια. Πώς έκρυβε ο Μάρκος το χασίσι του μέσα σ’ ένα γουδί κι εκείνη τό’βαζε κάπου ψηλά για να μην το ανακαλύψουν τα μικρά παιδιά. Πόσο του στάθηκε ακόμη στα δύσκολα, όταν οι πάντες τον είχαν ξεχάσει και τα τζουκ μποξ στα μαγαζιά έπαιζαν Presley με τους ρεμπέτες τελείως περιθωριοποιημένους. Ένα τέτοιο απελπισμένο βράδυ, γυρνώντας στο σπίτι τους ο Μάρκος με τον έφηβο Στέλιο, έγραψε το αθάνατο ”Τι πάθος ατελείωτο”…Κι ακόμη, η εικόνα της συζύγου και μάνας να τρίβει τα πόδια του άρρωστου Μάρκου λίγο πριν το τέλος.