Συνέντευξη στην Εύα Κέκου
Σε εποχές πολύ δύσκολες και απαισιόδοξες, εμφανίζονται πρωτοβουλίες όπως αυτές του Jacob Moe, του μόλις 22 χρονου Αμερικανού που κατάφερε να διοργανώσει ένα πολύ επιτυχημένο φεστιβάλ κινηματογράφου στη χώρα μας τον Αύγουστο του 2013.
Ο Jacob, εκτός του ότι μιλάει ελληνικά ως μητρική του γλώσσα αν και μεγαλωμένος στις Η.ΠΑ., φαίνεται να ξέρει πολύ καλά πού πατάει και προετοιμάζει τα επόμενα βήματά του και τη συνέχεια του φεστιβάλ στη Σύρο, το καλοκαίρι του 2014.
Ήμουν η ίδια το καλοκαίρι στο καλά οργανωμένο φεστιβάλ, και μου δημιουργήθηκε η επιθυμία να συναντήσω το βασικό διοργανωτή του φεστιβάλ, κάτι που έγινε το Σεπτέμβριο στο Μετς – αφού έχει μετακομίσει μόνιμα στην Αθήνα όπου επίσης εργάζεται.
Ο Jacob αποτελεί ένα λαμπρό παράδειγμα πρωτοβουλίας, επιχειρηματικότητας αλλά και τόλμης που, κόντρα στο κλίμα της εποχής, χτίζει γέφυρες ανάμεσα στην Ελλάδα και το εξωτερικό.
Γιατί επιλέξατε τη Σύρο ως τόπο πραγματοποίησης του φεστιβάλ;
Οργανώνω το φεστιβάλ με την Cassandra Celestin – εμείς οι δύο γνωρίζουμε το νησί εδώ πολλά χρόνια. Θέλαμε να φέρουμε εδώ ένα άλλο κινηματογράφο – Ελληνικό και ξένο (ντοκιμαντέρ, μικρού μήκους, animation, σινεφίλ) – στον ήδη πλούσιο πολιτισμό της Σύρου. Σχεδόν όλες οι προβολές πραγματοποιήθηκαν έξω, μετά τη δύση του ηλίου.
Το πρώτο φεστιβάλ μας κράτησε τέσσερις ημέρες του Αυγούστου – προβλήθηκαν πάνω από 20 ταινίες σε έξι διαφορετικά σημεία μέσα και γύρω από την Ερμούπολη. Στο ναυπηγείο, σε ένα παραθαλάσσιο μπαρ, στο θερινό σινεμά Παλλάς, και αλλού. Οι προβολές και τις συζητήσεις ήταν όλες δωρεάν για το κοινό.
Φιλοδοξείτε να δημιουργήσετε μία γέφυρα πολιτισμού ανάμεσα στο νησί/την Ελλάδα και το εξωτερικό μέσω του φεστιβάλ; Αν ναι, με ποιο τρόπο σκέφτεστε ότι είναι εφικτό;
Οι αμετάβλητες ιδέες για τον κόσμο – idees fixes – είναι επικίνδυνες. Γι’ αυτό προσπαθούμε να δημιουργήσουμε χώρους συζήτησης και αλληλεπίδρασης μεταξύ πολιτισμών και γλωσσών, φέρνοντας εικόνες της Βραζιλίας του 1970 σε επαφή με το παραθαλάσσιο bar στο Asteria, διαλέγοντας ενημερωτικά ντοκιμαντέρ όπως το “Dublin’s Trap” του Bryan Carter, οργανώνοντας αλλαγές απόψεων μεταξύ σκηνοθέτες, συνθέτες, καθηγητές, και με τη συμμετοχή της τοπικής κοινότητας.
Το SIFF φιλοδοξεί να έχει κάθε χρόνο ένα συγκεκριμένο θέμα. Το φετινό θέμα, «ταξίδι», μας επέτρεψε να προγραμματίσουμε μια ευρεία ποικιλία ταινιών: από ταινίες “road trip” όπως ο Δεκαπενταύγουστος του Κωνσταντίνου Γιάνναρη μέχρι ντοκιμαντέρ σχετικά με τα επίκαιρα θέματα της μετανάστευσης και της διασποράς.
Ποια ήταν η υποστήριξη που είχατε;
Καταφέραμε να εξασφαλίσουμε τη χρηματοδότηση αποκλειστικά από το Kickstarter, με τη βοήθεια μίας υπέροχης ομάδας – οικογένεια, φίλους (παλαιούς και νέους). Κατά τη διάρκεια του φεστιβάλ εθελοντές εντός και εκτός νησιού συνέβαλαν στην δημιουργία χώρων και την προσφορά φαγητών και ποτών. Επίσης η συνεργασία μας με το CineDoc πήγε πολύ καλά στο ναυπηγείο Σύρου. Πήραμε υπέροχο feedback από επισκέπτες και ντόπιους. Έχουμε μεγάλα σχέδια για το SIFF 2014: συνεργασίες με γκαλερί στο εξωτερικό, επισκέψεις Ελλήνων καλλιτεχνών, guest-curated προγράμματα. Επίσης, θα φέρουμε έναν guest of honor, ο οποίος ας είναι ακόμα το μυστικό μας…
Γνωρίζω ότι έχετε μόλις έρθει στην Ελλάδα από το εξωτερικό. Γνωρίζετε άψογα ελληνικά και αν κρίνω από την απόφασή σας να μετοικήσετε εδώ εν μέσω κρίσης, θα έκρινα ότι σας γοητεύει η Ελλάδα ο πολιτισμός και βρίσκεται τη κατάσταση που επικρατεί ως πρόκληση…
Μόλις μετακόμισα στην Αθήνα πριν από λίγες μέρες και θεωρώ ότι έχει μια δύσκολη, ζόρικη ατμόσφαιρα – μια ατμόσφαιρα που πρέπει να οδηγήσει σε νέα τέχνη και πολιτική – νέα γενιά κινηματογραφιστών, συγγραφέων, φοιτητών, εργαζόμενων. Το νέο ελληνικό σινεμά ιδιαίτερα πρέπει να αγκαλιάσει αυτή τη στιγμή όλη την ανθρωπότητα, να εκφράσει την απογοήτευση και το πάθος της χώρας. Όπως ο προέτρεψε και ο Glauber Rocha στο cinema novo, “uma câmera na mão, uma idéia na cabeça.” Μια κάμερα στο χέρι, μια ιδέα στο κεφάλι.
Θα ήθελα ωστόσο να μάθω πώς βιώνετε την κατάσταση στην Ελλάδα…
Μια απάντηση στη σημερινή κατάσταση είναι να πάρεις την βαλίτσα σου και να φύγεις, μια “λύση” η οποία αποκλείει οικονομική και πολιτιστική παραγωγικότητα για το εδώ και τώρα της Ελλάδας. Πρέπει να βιώσουμε αυτή τη στιγμή ως πρόσκληση να ξαναφανταστούμε και να ξαναχτίσουμε. Κάθε μέρα βλέπω σχετικά παραδείγματα: φίλους να ανοίγουνε εστιατόρια και χώρους τέχνης, κάνοντας την επιλογή να παραμείνουν στην Αθήνα και να αντιμετωπίσουν την ‘καταιγίδα’ και την πείνα που υπάρχει γύρω μας.
Γιατί αποφασίσατε να πραγματοποιήσετε αυτό το φεστιβάλ στην Ελλάδα και γιατί τώρα;
Και η Κασσάνδρα και εγώ πρόσφατα αποφοιτήσαμε στην Αμερική. Ήμασταν και οι δύο σε θέση να μείνουμε εδώ – τώρα εργάζομαι στην Αθήνα μεταφράζοντας και μελετώντας ελληνική λογοτεχνία με μια υποτροφία από το ίδρυμα Ουράνη. Ήδη καταλαβαίνω ότι η κρίση φέρνει και κάτι παραγωγικό – παραστάσεις και happenings που προωθούν τη διαπολιτισμική αλληλεπίδραση και προκαλούν συζήτηση. Eλπίζουμε να συμμετεχούμε και να διοργανώνουμε ένα τέτοιο πράγμα για τη Σύρο (και την Ελλάδα) για πολλά χρόνια. Θα σας δούμε εκεί το επόμενο καλοκαίρι!
Πηγή: www.lifo.gr
