Αυτήν την Τετάρτη 25 Ιανουαρίου 2017 στις 19.30, θα προβάλλουμε την ταινία «Μέρες οργής» στα πλαίσια του αφιερώματός μας στον μεγάλο Δανό σκηνοθέτη Carl Theodor Dreyer.
Οι προβολές της βιβλιοθήκης του Πανεπιστημίου Αιγαίου πραγματοποιούνται στο Κτίριο Κορνηλάκη (απέναντι από το Κλειστό Γυμναστήριο Ερμούπολης).
Σας περιμένουμε!
Από τη βιβλιοθήκη
Αλίκη Τσουκαλά
ΜΕΡΕΣ ΟΡΓΗΣ (DIES IRAE) | Ώρα 19.30
Σινεφίλ 1943
Διάρκεια: 105′
Ασπρόμαυρη
Δανέζικη ταινία, σκηνοθεσία Καρλ Ντράγιερ με τους: Τόρκιλντ Ροζ, Σίγκριντ Νέγενταμ, Λίζμπεθ Μόβιν
Στις αρχές του 17ου αιώνα η γυναίκα ενός πάστορα κατηγορείται από την πεθερά της ότι είναι μάγισσα. Απαγορευμένη από τους ναζί για ευνόητους λόγους, η ταινία αποτελεί την πιο φοβερή καταγγελία της μισαλλοδοξίας και του σκοταδισμού που έδωσε ποτέ το σινεμά. Εκπληκτικά κάδρα που παραπέμπουν στη φλαμανδική ζωγραφική. Πηγή: athinorama.gr
***
[…] Σ’ ένα μικρό χωριό, στη Δανία του 1623, ο πάστορας Άμπσαλον Πέντερσον παντρεύεται την πολύ νεότερή του Αν, κόρη μιας υποτιθέμενης μάγισσας, έχοντας πάρει προηγουμένως την έγκριση των εκκλησιαστικών αρχών. Αυστηρός και τυπικός στα καθήκοντά του, ο Άμπσαλον δε διστάζει να στείλει στην πυρά τη γριά Χέρλοφς Μάρτε, κατηγορώντας την ως μάγισσα. Ο ερχομός του γιου του, Μάρτιν (από τον πρώτο του γάμο), αναστατώνει το σπιτικό του. Ο νεαρός ερωτεύεται τη σχεδόν συνομήλικη μητριά του, κι εκείνη δεν αργεί να ανταποκριθεί. Ο Άμπσαλον μαθαίνει την αλήθεια από το ίδιο το στόμα της Αν και, σοκαρισμένος, πεθαίνει. Στην κηδεία του, η μητέρα του Μερέτε, που ποτέ της δε συμπάθησε την Αν, την κατηγορεί ότι προκάλεσε ηθελημένα το θάνατο του συζύγου της κι ότι είναι μάγισσα. Η Αν ζητά από τον Μάρτιν να την υπερασπιστεί, αλλά αυτός δειλιάζει και παίρνει το μέρος της γιαγιάς του και των φανατισμένων θεολόγων. Απογοητευμένη, η Αν υιοθετεί μια παθητική και αυτοκαταστροφική στάση, ομολογώντας ότι είναι μάγισσα, κι επισύροντας έτσι τη θανατική της καταδίκη στην πυρά. Πηγή: culturenow.gr
***
[…] Ο Ντράγιερ, ένας από τους κορυφαίους στυλίστες του παγκόσμιου κινηματογράφου, εισήγαγε τα μεγάλης διάρκειας πλάνα με τους «κενούς χρόνους» επιδιώκοντας να εμποδίσει τον θεατή να ταυτιστεί με τα δρώμενα, συνδυάζοντας στη σκηνοθεσία του λιτότητα, αυστηρότητα, λεπτότητα και υποβλητικότητα. Αυτός, ο εμπνευστής του «ψυχολογικού κινηματογράφου» υποστήριζε ότι «η τέχνη πρέπει να περιγράφει τον εσωτερικό κόσμο και όχι τον εξωτερικό». «Γι’ αυτό και χρειάζεται να εγκαταλείψουμε το νατουραλισμό και να βρούμε τον τρόπο να εισαγάγουμε νέες εικόνες. Η αφηρημένη τέχνη επιτρέπει στο σκηνοθέτη να βγάλει τον κινηματογράφο απ’ τη φυλακή του νατουραλισμού». Πηγή: kathimerini.gr
