Φίλες και φίλοι θεατές,
Αυτή την Τετάρτη 26 Φεβρουαρίου 2014 ολοκληρώνοντας το μικρό μας αφιέρωμα στο αμερικάνικο όνειρο θα προβάλλουμε την καλτ κωμωδία του Άκι Καουρισμάκι «Λένινγκραντ καουμπόις πάνε Αμερική». Διαβάστε παρακάτω λίγα λόγια για την ιδιότυπη αυτή ταινία η οποία είναι πιθανόν να μη σας κάνει να γελάσετε καθόλου!
Παρακαλώ ελάτε στην ώρα σας για να μην ενοχλούνται οι υπόλοιποι θεατές και μην ξεχνάτε να αφήνετε τα αυτοκίνητά σας στον κοντινό χώρο στάθμευσης.
Σας περιμένουμε!
Από τη Βιβλιοθήκη
Αλίκη Τσουκαλά
Σημ. Οι προβολές της βιβλιοθήκης του Πανεπιστημίου Αιγαίου πραγματοποιούνται στο Κτίριο Κορνηλάκη (απέναντι από το Κλειστό Γυμναστήριο Ερμούπολης)
—————–
19.00 | Λένινγκραντ καουμπόις πάνε Αμερική, 1989 (Leningrand cowboys go America)
Διάρκεια 78 λεπτά
Σκηνοθ.: Aki Kaourismaki
Παίζουν: Matti Pellonpää, Kari Väänänen, Sakke Järvenpää
Λίγα λόγια για την ταινία
«Αποτυχημένοι στην παγωμένη Φινλανδία, οι Λένινγκραντ καουμπόις, ένα ατάλαντο συγκρότημα ποπ με περίεργη εμφάνιση και ήχο, κατευθύνονται προς την Αμερική, όπου όπως τους διαβεβαιώνει ο τοπικός ατζέντης τους οι άνθρωποι εκεί «θα καταπιούν οποιαδήποτε αηδία». Πηγαίνοντας να παίξουν σε ένα γάμο στο Μεξικό πάνε από το ένα άθλιο μέρος στο άλλο, σταματώντας σε ό,τι ο Καουρισμάκι αποκαλεί « τα κακόφημα μπαρ και τους τίμιους ανθρώπους και τις πίσω αυλές του Έθνους του Χάμπουργκερ». Η επιρροή του Τζάρμους, ακόμα και χωρίς την εμφάνισή του ως πωλητής αυτοκινήτων από δεύτερο χέρι, θα ήταν εμφανής από τα μακριά πλάνα των σκοτεινών περιοχών του κέντρου των πόλεων, από τους στυλιζαρισμένους διαλόγους και τους μυστήριους ενδιάμεσους τίτλους. Αλλά ο Καουρισμάκι κάνει αυτή την ενδιαφέρουσα, κωμική ταινία δρόμου δική του με τη ξεχωριστή αισθητική της, τα γκαγκς που διατρέχουν την ταινία (όπως το ότι το συγκρότημα σέρνει μαζί του ένα φέρετρο με τον παγωμένο κιθαρίστα τους), μερικά αξιομνημόνευτα φρικτά μουσικά κομμάτια, και την γενναιοδωρία του προς τους ήρωες τοπυ και τους απλούς ανθρώπους που συναντούν. Ιδωμένη επιφανειακά, είναι ταινία του ενός και μόνο αστείου, αλλά όπως και με τον Τζάρμους, η ύφανση των εικόνων και οι υπόγειες αποχρώσεις υποσκελίζουν την εκκεντρική υπόθεση και την αδύναμη πλοκή.