ΣΙΝΕΜΑ: Προβολές βιβλιοθήκης Πανεπιστημίου Αιγαίου

[…] Tο ότι όμως ο Aλμοδόβαρ είναι ένας σκηνοθέτης που δεν επιδέχεται ετικέτες, αλλά πειραματίζεται συνεχώς με διάφορα κινηματογραφικά είδη, το απέδειξε αμέσως μετά, με το “Γυναίκες στα πρόθυρα νευρικής κρίσης” (1988), μια μαδριλένικη κωμωδία, που έχει τους τρελούς ρυθμούς της κλασικής αμερικανικής κωμωδίας και γνώρισε τεράστια παγκόσμια επιτυχία, όχι μόνο γιατί αποτελεί έναν ύμνο στην προδομένη γυναίκα που βρίσκει μέσα από διάφορες δοκιμασίες τον αυτοσεβασμό της, αλλά και, κυρίως, για τη λαμπερή, πολύχρωμη, μοντέρνα φόρμα της.

Θεωρώντας ότι η αισθητική της διαφήμισης αποτελεί μέρος του πολιτισμού της σύγχρονης κοινωνίας της μεγαλούπολης, ο Aλμοδόβαρ την ενσωματώνει μέσα στο εικαστικό σύνολο της ταινίας, η οποία θα αναδειχθεί σε σήμα κατατεθέν των νέων τάσεων του ισπανικού κινηματογράφου και παραμένει μέχρι σήμερα μια από τις πιο ολοκληρωμένες του σκηνοθέτη.

«Μιας και δεν είμαι ο νέος Μαρξ ή Φρόιντ για να προσφέρω στον κόσμο εναλλακτικές ερμηνείες, πρέπει να του επιτρέπω να διατηρεί τα λανθασμένα του συναισθήματα. Και δεν πιστεύω ότι οι μελοδραματισμοί είναι για γέλια – πρέπει να αντιμετωπίζονται με απόλυτη σοβαρότητα.» – Rainer Werner Fassbinder 

[…] Tα πικρά δάκρυα της Πέτρα Φον Kαντ (Die Bitteren Tränen der Petra von Kant), ένα κλειστοφοβικό μελόδραμα γύρω από τις ερωτικές και διαπροσωπικές σχέσεις της σχεδιάστριας μόδας του τίτλου, που εκτινάσσει τις κινηματογραφικές του μετοχές στα ύψη. Ο σεξουαλικά απελευθερωμένος χαρακτήρας της Petra (Margit Carstensen) -μια από τις πιο χαρακτηριστικές αντανακλάσεις της ζωής του σκηνοθέτη στο έργο του, θα εγείρει σωρεία αντιδράσεων από ομοφυλοφιλικούς και φεμινιστικούς κύκλους που εντοπίζουν στο φιλμ στοιχεία ομοφοβικότητας και μισογυνισμού, πιθανότατα εξαιτίας της κοινωνικής εκμετάλλευσης των συγκεκριμένων τάξεων που πραγματεύεται. Αυτή που δεν πρέπει ωστόσο να αποκλίνει της προσοχής, είναι η εξαιρετική σπουδή στη θεμελίωση των σχέσεων (γονική, ερωτική, εργατική) μέσα από το πρίσμα του φόβου της άρνησης και της εγκατάλειψης, που αποδίδεται με μια έκδηλη θεατρικότητα στις ερμηνείες και τη συνήθη Φασμπιντερική μελαγχολική διάσταση αποτυπωμένη σε ένα ασφυκτικά στιλιζαρισμένο περιβάλλον.