«Αγαλματάκια ακούνητα, αμίλητα, αγέλαστα» της Χριστίνας-Αρετής Καραγιάννη-Χαλαβαζή

Διαδικτυακή εκδήλωση-στήριξη της Χριστίνας-Αρετής Καραγιάννη-Χαλαβαζή!
Ανάγνωση του θεατρικού της έργου «Αγαλματάκια ακούνητα, αμίλητα, αγέλαστα».

Η Χριστίνα μας προσπαθεί με τις δικές της δυνάμεις να ζήσει μία αξιοπρεπή ζωή, δημιουργώντας, (εκτός των όσων άλλων κάνει: σπουδές, μεταπτυχιακό, θεραπείες στο κέντρο αποκατάστασης), και θεατρικά έργα, και εμείς θα την στηρίξουμε, παρακολουθώντας την εκδήλωση που μας έχει ετοιμάσει, την Τετάρτη 28/6 στις 18.00.

Προμηθευτείτε τα εισητήριά σας των 7 ευρώ, ακολουθώντας τον σύνδεσμο ΕΔΩ

KAI ΔΗΜΟΣΙΕΣ ΚΟΙΝΟΠΟΙΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΠΡΟΣΚΛΗΣΕΙΣ ΣΕ ΦΙΛΟΥΣ, ΠΑΡΑΚΑΛΩ !!

Σύντομο βιογραφικό

Ονομάζομαι Χριστίνα-Αρετή Καραγιάννη-Χαλαβαζή, είμαι 29 ετών, απόφοιτη του Τμήματος Ψυχολογίας του Πανεπιστημίου Κρήτης και μεταπτυχιακή φοιτήτρια του Τμήματος Κοινωνιολογίας επίσης του Πανεπιστημίου Κρήτης, με κινητική βλάβη. Πιο συγκεκριμένα, η πάθησή μου ονομάζεται Νωτιαία Μυϊκή Ατροφία τύπου 2, γνωστή κι ως SMA. Αναλυτικότερα, λόγω ραγδαίας επιδείνωσης της υγείας μου τα τελευταία τέσσερα χρόνια είμαι κλινήρης. Ως εκ τούτου, αντιμετωπίζω σοβαρές πρακτικές δυσκολίες στην καθημερινή μου ζωή.

Για το λόγο αυτό, καθίσταται απαραίτητη η παρουσία προσωπικών βοηθών, καθώς ως τετραπληγική, χρειάζομαι βοήθεια όλο το 24ωρο, ακόμα και για τις πιο απλές καθημερινές δραστηριότητες. Ούσα άνεργη φοιτήτρια με κινητική βλάβη και ελλείψει ενός υποστηρικτικού οικογενειακού περιβάλλοντος, έχω στερηθεί πολλές φορές των δικαιωμάτων μου. Εδώ και χρόνια καλούμαι να σηκώσω μόνη μου το οικονομικό κόστος των βοηθών μου κι έχω αναγκαστεί επανειλημμένα να ποδοπατήσω την υπερηφάνεια και την αξιοπρέπειά μου, καταφεύγοντας και στη λύση της φιλανθρωπίας ακόμα, προκειμένου να καταφέρω να το καλύψω, αφού το αναπηρικό επίδομα δεν επαρκεί, για να συμπεριλάβει στο συνολικό κόστος διαβίωσης τους μισθούς των προσωπικών μου βοηθών και οι υποτροφίες είναι δυσεύρετες.

Επιπρόσθετα, ύστερα από συζήτηση με το θεράποντα ιατρό μου, κρίθηκε απαραίτητη η άμεση μεταφορά μου σε Κέντρο Αποκατάστασης, προκειμένου αφενώς, να αποτραπεί η περαιτέρω επιδείνωση της νόσου κι αφετέρου, να καταφέρω να επανέλθω στα πρότερα στάδια της υγείας μου, στα πλαίσια του εφικτού. Οι παρεχόμενες υπηρεσίες του εν λόγω κέντρου περιλαμβάνουν τη συστηματική παρακολούθηση από νευρολόγο, παθολόγο, πνευμονολόγο, φυσίατρο και νοσηλευτικό προσωπικό, καθώς και τη δημιουργία εξατομικευμένου προγράμματος θεραπειών με συνεδρίες φυσικοθεραπείας, εργοθεραπείας, λογοθεραπείας κ.ά.

Ωστόσο, όπως ήδη αναφέρθηκε παραπάνω, τα ελάχιστα εισοδήματά μου δεν επαρκούν για την κάλυψη των ανωτέρω δαπανών. Εξαιτίας της αναφερθείσας κατάστασης λοιπόν, αποφάσισα, ύστερα από πολλή σκέψη κι ενδοιασμούς, να αναζητήσω εναλλακτικούς τρόπους υποστήριξης. Διεκδικώ σθεναρά το δικαίωμά μου να ζήσω ελεύθερη, ανεξάρτητη, ως αξιοπρεπής άνθρωπος κι ως ολοκληρωμένο κοινωνικό ον. Γιατί, η ανεξάρτητη διαβίωση δεν αποτελεί παραχώρηση ούτε προσωπική «χάρη». Είναι δικαίωμα!