Στη συνέχεια του αφιερώματος «Επιλογή από τις καλύτερες ταινίες 1920-2000» αυτή την Τετάρτη 24 Φεβρουαρίου 2016, θα προβληθούν δύο εμβληματικές ταινίες από τη δεκαετία του 1980.
Σας περιμένουμε!
Από τη Βιβλιοθήκη
Αλίκη Τσουκαλά
Σημ. Οι προβολές της βιβλιοθήκης του Πανεπιστημίου Αιγαίου πραγματοποιούνται στο Κτίριο Κορνηλάκη (απέναντι από το Κλειστό Γυμναστήριο Ερμούπολης).
(το προτελευταίο λεωφορειάκι φεύγει στις 21.20 και το τελευταίο στις 22.00)
18.00 | Ε.Τ. Ο Εξωγήινος
Φαντασίας 1982 | Έγχρ. | Διάρκεια: 120′
Αμερικανική ταινία, σκηνοθεσία Στίβεν Σπίλμπεργκ με τους: Ντρου Μπάριμορ, Ντι Γουάλας, Πίτερ Κογιότ, Ρόμπερτ ΜακΝότον
Ο μικρός Έλιοτ και οι φίλοι του παίρνουν υπό την προστασία τους ένα εξωγήινο επισκέπτη, για τον οποίο ενδιαφέρονται και πράκτορες της Ασφάλειας των ΗΠΑ, όχι με τις ίδιες φιλικές διαθέσεις. Προσθήκη νέων σκηνών και ψηφιακό ρετουσάρισμα στα ειδικά εφέ για την επανακυκλοφορία, 20 χρόνια μετά, μιας κλασικής ταινίας του Σπίλμπεργκ.
Ο «Ε.Τ.» αντανακλά περισσότερο απ’ όσο θα ήθελε το κλίμα της δεκαετίας του ’80. Την περίοδο της συντηρητικής διακυβέρνησης του Ρίγκαν, τρία μικρά παιδιά έρχονται να μας εξοικειώσουν με την εικόνα του Άλλου. Γόνοι διαλυμένων και προβληματικών οικογενειών, σχηματίζουν τη δική τους «οικογένεια» και καταφέρνουν να νικήσουν τον κόσμο των ενηλίκων. Η επιτυχία της ταινίας βασίζεται εν μέρει σ’ αυτό το θετικό μήνυμα κι εν μέρει στη μεσσιανική παρουσία του Ε.Τ. Σήμερα όλα αυτά φαίνονται λίγο αφελή, η ταινία όμως διατηρεί ατόφια τη συγκινησιακή μαγεία της.
[…] Πρόκειται για μια από τις κλασσικές ταινίες επιστημονικής φαντασίας που σύστησε στο κοινό τον ίσως πιο γνωστό κινηματογραφικό εξωγήινο, τον Ε.Τ. (αρχικά των λέξεων Extra – Terrestial που στα αγγλικά σημαίνει εξωγήινος). Η μορφή του μικροκαμωμένου εξωγήινου πλάσματος σημάδεψε στην κυριολεξία την δεκαετία του 80 και ακόμα μέχρι και σήμερα παραμένει γνωστή στους απανταχού κινηματογραφόφιλους και μη, σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γής.
[…] Ο Spielberg χωρίς τη χρήση συναρπαστικών οπτικών εφέ, σκηνοθετώντας εντελώς απλά, χωρίς τίποτα το περιττό, κατορθώνει και παρασέρνει τους θεατές του – ανεξαρτήτου φύλου και ηλικίας σε έναν κόσμο παραμυθένιας επιστημονικής φαντασίας, επικεντρώνοντας στην παράξενη φιλία που αναπτύσσεται ανάμεσα στον μικρό Έλιοτ και τον Ε.Τ. και πλημμυρίζει την οθόνη με συγκίνηση και συναισθήματα που πηγάζουν μέσα από την παιδική αθωότητα.
[…] Οι ερμηνείες όλων των παιδιών που συμμετέχουν στο κάστ […] είναι καταπληκτικές.
[…] Επίσης η εκπληκτική μουσική υπόκρουση του John Williams που καταφέρνει με ένα εξαιρετικό τρόπο να κατευθύνει τα αισθήματα του θεατή. [Πηγή]
Η ταινία κατέχει την όγδοη θέση στη λίστα των 100 καλύτερεων ταινιών όλων των εποχών του rotten tomatoes.
ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΡΟΣΕΞΤΕ: η δεύτερη προβολή θα αρχίσει στις 20.15
20.15 | Η θυσία
Σινεφίλ 1986 | Έγχρ. | Διάρκεια: 149′
Σουηδική ταινία, σκηνοθεσία Αντρέι Ταρκόφσκι με τους: Ερλαντ Γιόζεφσον, Σούζαν Φλίτγουντ
Σε μια ήσυχη και απόμερη περιοχή της Σουηδίας, ο Αλεξάντερ και η οικογένειά του γιορτάζουν τα γενέθλιά του όταν πληροφορούνται πως απειλούνται από πυρηνικό όλεθρο.
“Η Θυσία”, είναι η τελευταία ταινία του Ρώσου σκηνοθέτη και -κατά μία έννοια- μπορεί να θεωρηθεί η πνευματική διαθήκη του, καθώς τέσσερις μήνες μετά την βράβευσή του στις Κάννες, ο σκηνοθέτης άφησε την τελευταία του πνοή.
[…] Στη διαθήκη του λοιπόν, ο Ταρκόφσκι κρίνει πως αυτό που χρειάζονται οι άνθρωποι για να σωθούν από την καταστροφή στην οποία οδηγούνται μόνοι τους (κυρίως με τον τρόπο ζωής τους κα τον τρόπο που αντιλαμβάνονται τη σχέση τους με τον κόσμο) είναι μια θυσία. Αυτό που έχει χαθεί είναι η αρμονία ανάμεσα στον άνθρωπο και τη φύση, όσο και ανάμεσα στις σχέσεις των ανθρώπων.
[…] Η «Θυσία» δεν είναι μια ταινία δράσης, αλλά μια ταινία για τον χρόνο (όπως και όλες οι ταινίες του Ρώσου σκηνοθέτη). Αυτός ό χρόνος δεν είναι ο «κανονικός» και «ομαλός» χρόνος των ρολογιών, αλλά είναι ο χρόνος όπως τον αισθάνονται οι άνθρωποι καθώς περιμένουν – γεμάτοι αγωνία – την επικείμενη καταστροφή. Όσοι είναι ήδη εξοικειωμένοι με το σινεμά του Ταρκόφκσι, δεν θα βρουν τίποτα λιγότερο από άλλη μια δημιουργία του λεγόμενου «ποιητικού κινηματογράφου».
Τα αργά μονοπλάνα δεν είναι απλώς ένα κινηματογραφικό «κουλτουριάρικο» τερτίπι, αλλά ένα καθοριστικό στοιχείο της ταινίας, καθώς συνδέεται με αυτό που αναφέραμε στην αρχή: η «Θυσία» είναι μια ταινία για τον χρόνο. Τα αργά πλάνα λοιπόν καταρχήν κάνουν αισθητή την παρουσία του χρόνου που κυλά αργά και βασανιστικά (τόσο για τους πρωταγωνιστές, όσο και για τους θεατές). Και καθώς αυτό ο χρόνος δεν μπορεί να γεμίσει από κάποια εξωτερική δράση, μας δίνει την ευκαιρία να στρέψουμε την προσοχή μας αλλού: στην ίδια την αίσθηση της εσωτερικής, ψυχικής δοκιμασίας και αγωνίας των ηρώων. Η διάρκεια των πλάνων δείχνει ότι σημασία έχει η εσωτερική δοκιμασία, όχι η εξωτερική δράση.
