ΣΙΝΕΜΑ: Ίσως αύριο | Βιβλιοθήκη Πανεπιστημίου Αιγαίου

Αυτή τη Δευτέρα 9 Δεκεμβρίου 2019 στις 19.30, θα προβληθεί η ταινία της Σουζάνε Μπίερ «Ίσως αύριο».

Οι προβολές της βιβλιοθήκης του Πανεπιστημίου Αιγαίου πραγματοποιούνται στο Κτίριο Κορνηλάκη (απέναντι από το Κλειστό Γυμναστήριο Ερμούπολης).

Σας περιμένουμε

Από τη Βιβλιοθήκη

Παρασκευή Κοντού

Δραματική 2010 | Έγχρ. | Διάρκεια: 119′

Δανέζικη ταινία, σκηνοθεσία Σούζανε Μπίερ με τους: Ούλριχ Τόμσεν, Μίκαελ Πέρσμπραντ, Τρίνε Ντίρχολμ

Οι σχέσεις ανάμεσα σε γονείς και παιδιά, η εκδίκηση και η βία, αλλά και ο ειρηνισμός, σε δύο ιστορίες που εκτυλίσσονται ανάμεσα σε Δανία και Κένυα, είναι τα θέματα της βραβευμένης με το ξενόγλωσσο Όσκαρ δραματικής ταινίας.

Με βάση το καλογραμμένο σενάριο του Αντερς Τόμας Γιένσεν, η Σουσάνε Μπίερ καταγράφει τη φιλία που αναπτύσσεται ανάμεσα σε δύο αγόρια, τον Ελίας, θύμα τραμπουκισμού από συμμαθητή του, και τον Κρίστιαν, ένα μοναχικό, με μια δική του έννοια της δικαιοσύνης, μαθητή που τον προστατεύει. Δύο παιδιά με διάφορα οικογενειακά προβλήματα: ο Ελίας, γιατί ο χωρισμένος, γιατρός πατέρας του προτιμά να πηγαινοέρχεται ανάμεσα σε Δανία και Αφρική παρά να ενδιαφερθεί για τον γιο του, και ο Κρίστιαν που θεωρεί τον πατέρα του υπεύθυνο για τον θάνατο της μητέρας του.

Η αρχικά, κάπως ασήμαντη χρήση βίας, από τον Κρίστιαν για να προστατεύσει τον Ελίας μετατρέπεται σταδιακά σε τρόπο συμπεριφοράς και αντιμετώπισης της ζωής και φέρνει τα παιδιά σε σύγκρουση με τον φιλειρηνικό πατέρα του Ελίας. Όταν μάλιστα η βία μεταφέρεται και στην ιστορία που εκτυλίσσεται στην Αφρική (με τον πατέρα του Ελίας να συγκρούεται μ’ ένα βίαιο ρατσιστή), το θέμα της βίας αποκτά μια παγκοσμιότητα που η Μπίερ εκμεταλλεύεται εύστοχα, για να αγγίξει, προς το φινάλε, τα όρια του διδακτισμού.

Όπως και στις προηγούμενες ταινίες της, ιδιαίτερα στο «Μετά τον γάμο», σκιαγραφεί με λεπτομέρεια και ζεστασιά τους διάφορους χαρακτήρες, ιδιαίτερα των δύο παιδιών, με τον Μάρκους Ρίγκααρντ (Ελίας) και τον Γουίλιαμ Γιονκ Νίλσεν (Κρίστιαν) να δίνουν εξαιρετικές ερμηνείες.

Η Μπίερ καταφέρνει όχι μόνο να δημιουργήσει τη σωστή ατμόσφαιρα, αλλά και να βάλει ορισμένα ουσιαστικά ερωτήματα (βία και εκδίκηση ενάντια στον πασιφισμό, η θέση του ατόμου στην κοινωνία), στα οποία ο θεατής πρέπει να δώσει τις δικές του απαντήσεις.

«Θέλω να μπαίνω κάτω απ’ το πετσί των ηρώων μου», δηλώνει η Σουσάνε Μπίερ (Susanne Bier). Με την ίδια ευαισθησία που διεισδύει στους χαρακτήρες της, διαρρηγνύει και τον σκεπτικισμό του θεατή, χτίζοντας ένα σινεμά συγκινητικό, που ανατέμνει τις ανθρώπινες σχέσεις και τις αποφλοιώνει από ‘οχυρά’, συμβάσεις και περιορισμούς.

Απ’ τις σημαντικότερες κινηματογραφικές φωνές της Δανίας, η Σουσάνε Μπίερ, γεννήθηκε το 1960 και αποφοίτησε από την Εθνική Σχολή Κινηματογράφου της Δανίας το 1987. Η οξυδέρκεια και η ευαισθησία, χαρακτηριστικά στοιχεία με τα οποία προσεγγίζει τα θέματά της, μετουσιώθηκαν απ’ τα πρώτα της βήματα, σε έναν κινηματογράφο αφηγηματικά άμεσο και διαυγή, που σφύζει από εσωτερική ένταση. Συνδέθηκε στενά με το Δόγμα ’95, ακολουθώντας τους κανόνες του. Ωστόσο στην μετέπειτα πορεία της, διαφοροποιήθηκε, πλάθοντας ένα προσωπικό ύφος, που ενσωματώνει επιλεκτικά στους κώδικές του στοιχεία του περίφημου Μανιφέστου, δημιουργώντας ένα ιδιαίτερο αισθητικό αποτέλεσμα. Το ρεαλιστικό βλέμμα της, φιλτράρει με διακριτικότητα τους ατελείς χαρακτήρες και τα ηθικά τους διλήμματα. Τα θέματά της, που φαινομενικά ρέπουν προς τον μελοδραματισμό, αποφεύγουν με δεξιοτεχνία την υπερβολή και την ευκολία.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί το κινηματογραφικό της ντεμπούτο Η Φρόυντ μετακομίζει/ Freud’s leaving home (1991), όπως επίσης και η ταινία της, Οικογενειακές υποθέσεις / Family matters (1994), στις οποίες η δανέζα σκηνοθέτρια επιλέγει ως καμβά, το στενό οικογενειακό πυρήνα και τις εύθραυστες ισορροπίες του, ‘τοπίο’ που θα σηματοδοτήσει όλο της το έργο.