Η Κινηματογραφική Ομάδα DPSD, παρουσιάζει την ταινία “Οι απέναντι” του Γιώργου Πανουσόπουλου, στα πλαίσια του αφιερώματος “Ελληνικές Ταινίες του ’80”, την Τρίτη 11 Μαρτίου 2014 στο αμφιθέατρο του 1ου Γυμνασίου Σύρου (Κωνσταντινουπόλεως 2, Ερμούπολη) και ώρα 21.15.
—————–
ΥΠΟΘΕΣΗ: Ένας νεαρός άντρας φοιτητής της φυσικής με αγάπη για την αστρονομία, και συνεργός σε επιχειρήσεις απαγωγής…μοτοσικλετών, περιφέρεται στους σκοτεινούς δρόμους της πόλης πολλές φορές αδιάφορος για όσα συμβαίνουν γύρω του, ώσπου αρχίζει να παρατηρεί με το τηλεσκόπιο τη Στέλλα στην απέναντι πλευρά της λεωφόρου. Η Στέλλα ζει με τον άντρα και τη κόρης της. Ο Χάρης βυθίζεται όλο και περισσότερο στη ζωή της. Η αλλόκοτη αυτή σχέση δείχνει τελικά να ολοκληρώνεται αλλά είναι αμφίβολο αν θα έχει κάποια συνέχεια.
Πρωταγωνιστούν: Αρης Ρέτσος, Μπέτυ Λιβανού
Μια από τις πιο ολοκληρωμένες, ελληνικής παραγωγής, ταινίες των 80΄s και έξοχη αποτύπωση τη νυχτερινής Αθήνας της εποχής. Παρότι θεματολογικά έχει στοιχεία που έγιναν «κλισέ» στις φθηνές παραγωγές της δεκαετίας του 80 (μηχανόβιοι, κλοπές μοτοσικλετών κ.τ.λ.) κινείται σε άλλο επίπεδο και από άποψη φόρμας και περιεχομένου. Ο χαρακτήρας του Χάρη, κεντρικό πρόσωπο της ιστορίας, διαγράφεται έξοχα, μέσα από τις νυχτερινές του περιπλανήσεις στη μεγαλούπολη, τις συναλλαγές του με τον υπόκοσμο. Αν και μοιράζεται φαινομενικά την ίδια κυνικότητα με τους λούμπεν διαθέτει μια ανθρωπιά η οποία αναδεικνύεται στις σχέσεις με τους φίλους του, τους αποκλήρους των αποκλήρων. Αλλά η ιδιαιτερότητα του ήρωα απεικονίζεται περισσότερο στη σχέση που αναπτύσσει με τη Στέλλα. Σε αντίθεση με το φίλο του που χρησιμοποιεί το τηλεσκόπιο για να «πάρει μάτι» ο Χάρης ενδιαφέρεται να μάθει πως πραγματικά ζει η Στέλλα, να κατανοήσει τις συνθήκες που την κρατούν φυλακισμένη σε μια άχρωμη καθημερινότητα. Η ρουτίνα της ζωής της του έλκει την περιέργεια του. Αν και φαινομενικά η πλοκή της ταινίας θυμίζει τον «Σιωπηλό μάρτυρα» υπάρχουν ουσιαστικές διαφορές: Ο Χάρης δεν βλέπει απέναντι την εξέλιξη της δικιάς του ζωής, παρατηρεί το θέμα όχι από ανία, αλλά από ανάγκη να αναπτύξει μια σχέση. Δεν είναι η σωματική επαφή αυτό που αναζητά, αυτό (όπως διαφαίνεται) το έχει εξασφαλισμένο, είναι η ανάπτυξη μιας σχέσης μεταξύ των.
Αρχικά η σχέση που αναπτύσσεται θυμίζει τηλεοπτικό δρώμενο. Ο πομπός παρακολουθείται ανεπηρέαστος από το δέκτη, ο οποίος παρατηρεί από απόσταση με το τηλε-σκόπιο, όπως και ο θεατής βλέπει μέσω της τηλε-όρασης. Φαίνεται πως τη μεγαλούπολη ήδη από τότε η τηλεοπτική αντίληψη έχει επηρεάσει τις ανθρώπινες σχέσεις. Κάποια στιγμή ο Χάρης-δέκτης θα προσπαθήσει να αλληλεπιδράσει με το δέκτη, σπάζοντας την απόσταση, γίνεται μέρος του θεάματος στο οποίο ήταν παρατηρητής. Εν τέλει αν ο «Σιωπηλός Μάρτυρας» είναι μια ταινία για τη φύση του κινηματογράφου, «οι Απέναντι» είναι μια ταινία για τις επιρροή της τηλεόρασης στη σύγχρονη κοινωνία.
Εικαστικά η ταινία είναι εξαίσια, ειδικά η βραδινή σκηνή στη παραλιακή, πλημμυρισμένη από τα έντονα φώτα των μοτοσικλετών, περιπολικών και την καίρια μουσική του Σταύρου Λογαρίδη, αποτελεί χαρακτηριστική εικόνα μας ολόκληρης εποχής. Ο σκηνοθέτης έχει βάλει σε μια θαυμάσια τάξη το υλικό του και καταφέρνει να αναφέρεται σε τόσα πολλά αναδεικνύοντας και τους χαρακτήρες και το κλίμα της μεγαλούπολης, χωρίς τα δευτερεύοντα στοιχεία της πλοκής να αντιπαρατίθενται στη βασική ιστορία αλλά μάλλον να την συμπληρώνουν (βασικό μειονέκτημα πολλών ταινιών του ελληνικού κινηματογράφου). Οι εξαιρετικές ερμηνείες συμπληρώνουν την εικόνα μιας από τις πιο ολοκληρωμένες ταινίες της δεκαετίας.
